فضانوردان بی مهره

نوعی از جانداران بی مهره بنام خرس آبی با نام علمی Tardigrada، جان سخت ترین جانور کره زمین است که توانست از یک سفر فضایی جان به در ببرد. این خرس های آبی که طولشان در بزرگترین سایز به یک و نیم میلیمتر می رسد، یک سفر فضایی را چنان پشت سر گذاشتند که گویی فقط محیط بد آب و هوایی در محل زندگی خودشان بوده است و این در حالی است که اکثر باکتری های شناخته شده در چنان شرایطی کاملاً از بین می رفتند.
پترا رتبرگ ، میکروبیولوژیست یک موسسه فضانوردی میگوید: آنها چشم و چنگال دارند و مثل حیوانات واقعی هستند و این بار اولیست که چنین حیواناتی در فضا آزمایش شده اند.
این جانور بی مهره، به خرس آبی معروف است و هشت پا دارد و با چشم غیرمسلح نیز قابل مشاهده است، کشف این موجودات در زیست شناسی طبقه بندی جدیدی را برای تحقیقات بیشتر ایجاد نمود.
این جانوران قادرند در هنگام بی غذایی سوخت و ساز بدنشان را متوقف کنند. آنها می توانند آسیب وارده به DNA را که به دلیل تابش غیرعادی تشعشعات محیطی بوجود آمده، اصلاح کنند و این قابلیت کنجکاوی دانشمندان را برای تحقیقات بیشتر برانگیخته است و به همین دلیل به مدار خارج از زمین فرستاده شدند.
پترا رتبرگ سیستم خاصی را برای ماهواره ای که قرار بود این موجودات کوچک را به فضا ببرد طراحی کرد و اعلام نمود، اصلاح صورت گرفته در میان این موجودات و کمیت و کیفیت آن ، برای آسیب یکسانی که به آنها وارد شد، متفاوت بود.
در جریان آزمایش، متابولیسم این موجودات با ضریب ده هزار کاهش می یافت و به آنها کمک می کرد تا در برابر خلا، گرسنگی، بی آبی و خشکی و دمای بالای سیصد درجه فارنهایت و زیر دویست و چهل درجه فارنهایت زنده بمانند!
در مدار زمین، جعبه این موجودات باز شد و بعضی از آنها در معرض درجه پایینی از تشعشعات کیهانی قرار گرفتند و بعضی دیگر هم در مقابل این اشعه و هم در برابر اشعه بدون فیلتر خورشید قرار گرفتند. هر دوی آنها در محیط خلا نورد دهی شدند.
وقتی به زمین برگشتند، آنها که در برابر اشعه ضعیف تری قرار گرفتند زنده شدند و خود را با سرعتی قابل مقایسه با گروه های نورنخورده ، تکثیر کردند. آنها که در برابر خورشید قرار داشتند، اکثرا از بین رفتند و تعداد کمی زنده شدند.
اینکه چطور این فضانوردان بی مهره از خود محافظت کردند، بصورت یک راز باقی مانده است. قدم بعدی شناسایی ژن های عامل این پدیده خواهد بود. مرحله اساسی که ممکن است بتواند برای پیشرفت و بهبود ژن های بشر کارساز باشد.
خرس های آبی ممکن است بتوانند راهی برای سازگاری برای زندگی در خارج از زمین را در موقع ضرورت، به ما نشان بدهند. البته باید دانست که آنها در محیط های بدون غذا و شرایط سخت مریخ و ماه، فعالیت چندانی نداشتند و فقط زنده بودند.
رتبرگ اضافه می کند که مطالعه بر این موجودات ادامه دارد و البته نباید انتظار زیادی از این موجودات ابتدایی داشت.
منبع: سایت فریا